ماییم و گرد هستی حرمان دمیده ای
چون صبح آشیانهٔ رنگ پریده ای
در دامن خیال تو دارد غبار ما
بی دست و پایی به ثریا رسیده ای
بر گریه ام نظر کن و از حسرتم مپرس
عرض گداز صد نگهست آب دیده ای
غافل مباد وصل ز فریاد انتظار
چشمی گشوده ایم به حرف شنیده ای
عبرت ز انجم و فلکم عرضه می دهد
جوشی به کلک پیکر افعی گزیده ای
آسودگی سراغ ره عافیت نداشت
دستی زدم چو رنگ به دامان چیده ای
دارد محبت از دل بی مدعای من
نومیدیی به خون دو عالم تپیده ای
امروز بی تو ریگ بیابان حسرت ست
اشکم که داشت بوی دل آرمیده ای
بازآ که دارم از نگه واپسین هنوز
ته جرعه ای به شیشهٔ رنگ پریده ای
هر چند خاک من چو سحر باد برده است
دارم هنوز رنگ گریبان دریده ای
بیدل حضور خاتم ملک جمت بس است
پیشانی شکسته و دوش خمیده ای